Oso egokia iruditzen zait EKIDA arte ekimen sozialistako kideek haien aurkezpen testuan partekatu zuten kulturaren inguruko gogoeta hau datozen lerroetan azalduko dudana testuinguratzeko.
Nondik, norentzat eta zertarako sortzen du artistak –edo artistek–? Edukiak –abesti baten letrak, margolan batek, antzezlan batek…– ez du beti artistaren intentzionalitatea eta nahia definitzen; haren posizio politikoak definitzen du. Adibidez, abeslari batek hau guztia aldatu behar da, guztiak sutara –asmatu egin dut esaldia– kantatu lezake, baina, aldi berean, eraldaketarako sare artistiko iraultzailerik ez ehuntzea. Zein da egiten duen ekarpena?
Kolektiboa izan behar da arte sozial eta politikoa, boterearen edo kapitalismoaren diskurtsoaren alternatiba erreal bat. Hala ere, kapitalismoaren alternatiba izatetik haratago, hura gainditzea izan behar du xede. Egun, ez dirudi eraldatzeko gaitasun handirik edo intentzionalitaterik dagoenik. Burbuila alternatiboak sortu ditugu, baina erradikalak direla uste dugun oasiak besterik ez dira: kaos kontrolatuak.
Kosmobisio eraldatzaile bati erantzun behar dio arteak. Burbuila isolatuetan geratuko den elementu estetiko eta alternatiba huts bezala hartzeak ez du ezer aldatuko. Ez dut helburu estetikorako bakarrik sortzen den artea kritikatuko, baina arte sozial eta politiko kritikoa egiten ari zarela uste baduzu, errealitatea eraldatzea izan behar du xede. Eta bakarrik ezin da.
