Maiatzak1: Iragana berreraikitzeak ez du etorkizunik

EH Bilduk hasieratik eutsi zion krisi horri, eta, bere izaera sanitarioaz gain, lehenengoa bezain larriak ziren beste bi krisi zekartzan: krisi soziala eta krisi ekonomikoa, pandemiaren ondorioz bizkortu baino egingo ez zena, baina pandemiak eztanda egin baino askoz lehenago zabaltzen hasia. Horri krisi klimatiko larria eta perspektiban egindako jauzi teknologikoak gehitzen badizkiogu, esan dezakegu bidegurutze historiko baten epizentroan murgilduta gaudela, eta horrek, ziur aski, “garaiaren” benetako aldaketa ekarriko duela.

Baina zerumuga hori, erronkak, aukerak eta arriskuak aztertu baino lehen, EH Bilduk omenaldia egin nahi die gure osasun publikoko langile guztiei, bai eta egoitzetako, garraioko, elikadurako eta garbiketako langileei ere, sakrifikatzen ari baitira egoera hori gure herri osoari arintzen saiatzeagatik. Gutxietsita eta beren lan-baldintzetan prekarietate eta soldata txikienen mende izan dira askotan, baina oso harro sentiarazten gaituzte Euskal Herria langilearen kide izateagatik.

Planeta osoan barna historian zehar askatasunaren eta berdintasunaren bandera tinko eutsi duten langile guztiei esker ona azaldu gabe ezin dugu igaro data esanguratsu hau. Gaur ez genuke gure eskubiderik izango, ustiapenik gabeko gizarte solidarioago, anaitasunezkoago eta askeago baten aldeko borrokan aurretik izan ditugunen antolamendurik eta sakrifiziorik gabe. Agur bero bat, beraz, Euskal Herri soberanista eta ezkertiarretik, egunez egun giza eskalan eta ez elite ekonomikoen eskalan mundu bat eraikitzeko borrokan ari diren guztiei.

Euskal preso, errefuxiatu eta deportatu politikoentzat eta haien familientzat ere aipamen berezia. EH Bilduk, halaber, gaurko egunez esan nahi du ez dagoela “normaltasunik”, ez zaharrik, ez berririk, guztiak aske etxera itzuli gabe.

Egungo egoerari dagokionez, pandemiak setiatutako Maiatzaren Lehenean, EH Bildu ez dator bat osasuna mantentzearen eta ekonomia salbatzearen arteko dikotomia faltsuarekin. Batzuek, enpresa-eliteekin etengabe lerrokatuta daudenek, enpresaburua goraipatzen dutenek eta langilea eta haren ordezkariak gutxiesten dituztenek, beren benetako aurpegia erakutsi dute, gutxi batzuen interes ekonomikoen alde eginez, ehunka mila langileren eta haien familien osasuna arrisku larrian jartzearen kontura. Agintariek eta eliteek enpresaburu mota jakin batzuei, aberastasuna sortzeko iturri bakar gisa ulertuta, eman nahi dieten nagusitasun sozial hori agerian geratu da: ez dago ekonomia produktiborik, ez dago sortutako aberastasunik langileen lanik eta ahaleginik gabe.

Baina, gainera, zein ekonomia motaz hitz egiten digute? Zein da salbatu nahi duten ekonomia? Planeta higatzen duen ekonomia, amildegi kolektibo batera garamatzana; osasuna, hezkuntza, gure adinekoen zaintzak, pentsioak, hondakinak eta ingurumena pribatizatzen dituen ekonomia? Ekonomia kontratuetako eta soldatetako prekarietatean eta emakumearen diskriminazioan oinarritzen dena? Gure gazteak erbestealdi ekonomikora behartzen dituen ekonomia? Etxebizitza lortzen uzten ez duen eta soldata duina bermatzen ez duen ekonomia? Hori al da salbatu nahi den ekonomia? Hori al da Confebask, CEN edo CEOE eta planetako sektore ultraliberalenak (Trump eta Bolsonaro buru) funtsezkoak ez diren jarduera ekonomikoak bi astez hibernatzearen aurka agertu zirenean salbatu nahi zuten ekonomia? Zer ekonomia salbatu nahi zen Euskal Herrian gure autonomiak, ostalariak, saltoki txikiak... eta beste enpresa asko itxita zeudenean aste batzuk lehenagotik?