Uda sasoian fruitu gorriz betetzeko negu hotza behar duena.
Zuhaitzak beti bertan egon izanaren itxura du. Tente, beso-zabalik. Eta badu berezitasun bat: adar sendoenetako batek atea zabalik izan ohi duen kaiola handi bati eusten diola, hain zuzen ere.
Inguruko inork ez daki nola iritsi zen kaiola hura geurera, baina inork ez du bertatik kentzeko ardura inoiz hartu. Norbaitentzat inoiz garrantzitsua izan ote zen beldurrez edo.
Badirudi, iturri historikoen arabera, XVII. eta XVIII. mendeetan hasi zirela hegaztientzako kaiolak erabiltzen; batez ere, Europan. Eta frantsesek, adibidez, zuhaitzetan zintzilikatu ohi zituzten, txoriei babeslekua eskaini eta beraien lorategi zabal eta zainduetan paseatzen ari ziren bitartean hegaztien kantuaz gozatzeko.
Niri gereziondoaren kaiola melankolikoa bezain lekuz kanpokoa iruditu izan zait beti. Halakorik existitzekotan, kaiola baten bertsiorik onena bada ere. Gutxienez, atea zabalik.
Jauna, kaiola txori bihurtu da. Zer egin behar dut beldurrarekin, errepikatzen du A. Pizarniken poema ezagunak, kaiolaren funtzio bikoitzari erreferentzia eginez. Kaiolak txoria preso edukitzea du xede, baina egia da, aldi berean, bere harrapakariez babesten duela. Askatasunak jakin baitaki beldurgarria izaten ere.
Eta horrela zeharkatzen dugu bizitza geuk ere, txoriak lez. Batzuetan ausart eta lotsagabe, ezpain gorriek gerezien janaldiaz salatzen gaituztela. Eta bestetan koldar, zabalik dagoen kaiolako atea barrutik itxi nahian.
Gaur hortzimugaren magalean, hegan, hasi naiz bapatean eta bihar erraturiko habian erroturiko txoriak (izango) gara. Baina nik, txoria nuen maite.