Antza denez, batzuek dagoeneko erabaki dute –eta salbuespenak salbuespen– ahulenekiko elkartasuna eta elkarlana gizarte-ordena berrian ez direla elementu erakargarriak, ezinbestekoak. Aldiz, hutsalkeriak, azalkeria, Instagrameko lilura eta menpekotasun digitalak gizarte post-pandemikoan gailendu dira, korronte neo-darwinista berri bat olio orbana bezala hedatu da eta ahultasun zantzurik txikiena erakusten duenak ere bere burua zokoratua ikusiko du.
Ahaztuak, kasu honetan, adineko pertsonak dira; batez ere, egoitzetan bizi direnak. Gizatasunik gabeko sistema honetan, ahanztura bikoitza bizi behar izan dute: pandemiaren hastapenetan, erabat amortizatutako elementu gisa hiltzen utzi zitzaien, zama gogaikarria izango balira bezala; orain, berriro zigortzen dituzte. Une oro informatzen digute zaharren egoitzetan ia ez dagoela hildakorik, eta badirudi arazoa desagertu egin dela. Gure nagusiek pairatutako alboko kalteak, beldurrak, bakardadea, gaixotasun mentalak, hitzen oroimenaren galera ez dira titularretan azaltzen.
Sarri komentatu izan da bere historia ahazten duen herriak nekez eraikiko duela bere etorkizuna; era berean, bere nagusiez ahazten den herria bere historia suntsitzen ari da.