Immigrazioa, berriz ere, eztabaidarako gai erabakigarria izango da. Azken boladako mezu zaratatsuenak oihartzun errepresiboekin baino ez datoz bat, immigrazioa biolentzia edo haustura sozialarekin uztartuz, xenofobiaren mugarri labainkorra gainditzetik gertu.
Alde batera utzi ohi dira bestelako mezu batzuk; alegia, mundu osoan milioika lagunek dutela heriotzatik, gosetik, hondamendi naturaletatik edo jazarpenetik ihes egiteko eskubidea eta behar existentziala, edo Europako gizarteek derrigorrez segurua eta arautua izan behar duten immigrazioari zor diotena, aberastasun interkulturalaren edo ekarpen ekonomiko, fiskal eta demografikoaren ikuspuntutik, esaterako. Horiexek dira immigrazio politika gizatiar eta aurrerakoi bat ehundu behar duten datuak. Turkia, Tunisia edo Egiptoko gobernuekin akordioak tarteko, iheslariak inolako bermerik gabe hirugarren herrialdeetara jaurtitzeak norabide ustelean kokatzen gaitu.
Migrazioaren zioan ez dago giza eskubideen aurka egin dezakeen tratamendu-formula berritzailerik, konplexurik gabe gero eta ozenago ultraeskuindarrek nonahi inposatu nahi duten bezala. Inoiz ez da behar adina azpimarratuko migrazio-erronkei eskuin muturraren ideia arrazista eta ez-eraginkorrekin aurre eginez, ideia ultrak sendotzeaz gain, herritarren artean immigrazioari buruzko pentsamolde gatazkatsua zabaltzen dela.
Zalantzarik gabe, desorekak sortzen dituzte migrazioek, baina ez dago inolaz ere horiek bideratzerik europarrak bezala lotsa sentiarazten diguten bidezidorretan barrena; ez dago behar bezain harresi altu edo sendorik bigarren aukera bati eusteko gizabanakoaren borondatea uka dezakeenik.
