Doakotasuna defendatu dute; hots, euskaltegi-sareko matrikulen prezioa hizkuntza ofizialeko matrikulekin parekatzea, eta gero, itzultzea, klasetara joateko baldintzak bete ondoren. Era berean, enpresa pribatuen langileentzat funts publikoekin ordaindutako lan-baimenak aldarrikatu dituzte, euskara ikasteko denbora izateko, sektore publikoan dauden programen ildotik. Halaber, ezagutza egiaztatzeko sistema berriak eskatu dituzte, indarrean direnekiko nolabaiteko malgutasuna proposatuz eta euskara-mailak arautzean bestelako formulak aintzat hartzeko gonbita eginez: euskaldun agrafo, ahozko edo belarriprestdirenen errealitateak jasotzea, esaterako. Bestalde, egoera soziolinguistikoak eta hizkuntza ikuspegidun zerbitzuen benetako eskariaren neurketa kontuan izateari buruz ere ageri dira, nonbait, normalizazioaren helburuak eta errealitatea parekatu nahian, bidean eskubide linguistikoak bezain garrantzitsuak diren beste zenbait eskubide uztartuz.
Proposamen-ildo interesgarria deritzot, ez bakarrik aurkezleen maila eta prestigioagatik, baizik eta eztabaidarako eskema berri baterantz hurbil gaitzakeen aukera izan daitekeelako. Erakargarria, bide batez, Helduen Alfabetatze eta Berreuskalduntzerako Erakundearen (HABE), Euskal Estatistika Erakundearen eta Hizkuntz Eskubideen Behatokiaren datu anitz oinarri izanik, errealitate gordinetik abiatzen den ekimena delako. Adibidez, gure eskualdean biztanle gehien duen udalerrian, Arrasaten, gaztelania ohiko hizkuntza dutenak %55,2 dira, euskara dutenak %25,96 eta biak ohiko dutenak %15.86. Badago zer eztabaidatu. Erronka, honetan ere, akordioa izango da.
