Estreinako galdera horren eskutik bigarren bat ere badaukat: non dago muga? Non gaindiezinezko zedarria? Gizarte-ekintza konstruktibo orok gutxieneko egiatasun neurri bat eraman behar duela deritzot. Zenbat eta handiagoa izan portzentaje hori –bai, demokrazia maila bezala, egia ehunekotan ere neurtu daitekeelakoan nago–, orduan eta osasuntsuagoak eta zintzoagoak izango dira gizarte horren harreman pertsonalak, politikoak edo profesionalak. Demokrazia perfekturik existitzen ez den bezala, harreman perfekturik ere ez dago, baina perfekziorantz hurbil daitezke etsenplu biak, akaso, egia eta haren zenbatekorik altuena oinarri edo ardatz bilakatzen denean.
Bukatzeko, gazte-gaztetatik gaurdaino urteekin ikasitako iradokizun apal bat; alegia, egietan aritzeak estualdi, haserre, etsipen, gaizki-ulertu edo gatazka gehigarririk sor ez dezan –gizartean bizitzea gatazka da, eta egia aurretik jarrita, are gehiago–, funtsezkoa zaigu formak zaintzea: errespetua eta hezkuntza. Halaber, hau berau oro har jarraitu beharreko arau edo eredu hautsezin gisa.
Urterik onena opa dizut, irakurle estimatua.