Hamaika aldiz amestu dut azken partidu horrekin, taldean Andres Alcelayri laguntzen egon izanarekin edo Pablito Gallastegi, Luis Abajo, Pardina edo San Vicenterekin jokatu izanarekin. Gazte mailako Espainiako Kopako final-laurdenak: Osasuna, Bilboko Athletic, Elx, Betis, Coruñako Deportivo, Real Madril eta Bartzelona. Horiek guztiek eta orduan Club Deportivo Vergara izenekoa. Eta zozketako oparia FC Bartzelona izan zen.
Larunbat arratsalde hartan, zelai lokaztu batean, gazte bergararrek herriko kiroleko garaipenik handienetako bat lortu zuten, lokatzetan dantza egiteko gai zen 17 urteko mutil bat buru zutela. Bi eta bat Kataluniako erraldoiaren aurka, Gaztelu-ren zaldi gainean, han mahoiz jantzitako inork ez zuela irabazten esan baitzuen. Eta hortik, gailurrera. Hamabost urte Realean, benetako one club man. 70eko hamarkadako futbolaren ikono bat, Puertollanoko igoera edo lehen Liga txuri-urdina bezalako une historikoak biziz, beti irribarre egiten zuen mutila izateari utzi gabe.
Beti irribarretsu
Partidua amaitu zenean, etxera itzuli zen. Oraingo izarrek ez bezala, negozio bat zuen, eta horretan jardun zuen Lehen Mailako zelaietan erabili zuen indar eta gogo berarekin. Noizean behin Ipintzako entrenamenduak ikustera hurbiltzen zen. Beti adi, beti erne. Baloia hegalera noiz aterako zain bezala, berriz jokatu ahal izateko.
Entrenatzaileentzako eta jokalarientzako animozko hitzak ziren guztiak, izar aldendu baten harrokeria keinurik gabe. Horrelakoa zen Joxe Agustin. Betiko irribarrea besterik ez, lokatzetan dantzan ari zen mutikoaren irribarre bera.
