Sarri hitz egin dut lerro hauetan, nire ustez, gugan habitatzen duen pertsonaiaz. Egoaz edo bizitzan mugitzeko sortu dugun karetaz. Bada, geroz eta konbentzituago nago berau ahalik eta ongien ezagutu eta indargabetzeko beharraz, norbere buruarekin eta gainontzekoekin era egiazkoagoan harremandu ahal izateko. Izan ere, pertsonaia hori da izaera baten edo beste baten itzalpean gainontzekoengandik desberdintzen saiatzen dena, aurreiritzietan gotortzen dena, epaiketa eta konparaketekin berresten dena. Bizirauteko desberdin eta bakar izaten tematzen dena.
Gure izatearen dimentsio horretatik jarduten dugunean, besteengandik desberdin sentitzen gara, eta errealitatea gugandik kanpo eta banatuta dagoen zerbait bezala hautematen dugu. Gainontzekoak eta mundua gure pertsonaia horren aurka daudela ere sentitu dezakegu. Baina darabilgun mozorroaz jabetu eta parez pare begiratzen diogunean, bere argi-ilunak ezagutzen ditugunean, jabetzen gara hori baino gehiago garela, gure benetako izatea sakonago dagoela. Eta dimentsio horretatik jarduten dugunean, gure benetako esentzia askatzen dugunean, konturatzen gara pertsonok uste baino berdinagoak garela, eta antzerako bulkadek mugitzen gaituztela.
Anderson jauna Neo dela jabetzen denean bakarrik ateratzen da Matrixetik, iruzurrezko existentziatik. Pertsonaiaz jabetzen denean hasten da egiazko izaten eta pertsonaia kontrolatzen.
