Zinemak hirietatik atera eta azken urteotan periferiara jo du, landa-eremura, bertan gertatzen diren errealitateak, bizitzak eta istorioak naturaltasunez eta edertasunez jorratzeko. Horrek, eskenatoki aldaketa soil batetaz haratago, eguneroko hiriko kontakizunetik urrun dauden pertsonaiak jorratzea ekarri du.
O corno-n Jaione Cambordak egungo garaitik urrundu eta 70eko hamarkadako landa-mundu periferiko eta ia ahaztu horretara garamatza. Diktaduraren amaiera da, aldaketa-haizeak daude, baina, funtsean, herriak eta familiak arautzen dituzten legeek erregimenaren zordun izaten jarraitzen dute. Emakumeak diktadura ororen oinarri den zigor eta jagoletza horren erdigunean daude. "70eko hamarkada hasierako garai berantiar frankistara jo behar zen, baina gaurkotasunez hitz egiteko ideiarekin, emakumearengan debeku-egoera bat zer den gogoratzeko moduan", zehaztu du zuzendariak.
Giro horretan kokatzen da Maria pertsonaia, beste batzuei haurrak izaten laguntzen dien emakumea, erditzean minez eta beldurrez hil ez daitezen. Maria emakume askea da, eta, beraz, susmagarria. Eta hori ez dagokio diktaduraren garaiari bakarrik. Janet Novás, dantzari eta sortzaileak, O corno filmean aktore gisa debuta egiten du jazarpen bikoitz bati aurre egin behar dion pertsonaia batekin. Alde batetik, adingabe bati abortatzen laguntzen dio, eta, bestetik, nahi gabeko haurdunaldia izaten du. Emakume independente baten askatasun-gabetze bikoitza, hala izaten jarraitzeko ahalegina egiten duen arren. Alde batetik, adingabe bati abortatzen laguntzen dio, eta, bestetik, nahi gabeko haurdunaldia izaten du.
Gogorra eta samurra
Filmean kontatzen den istorioa oso gogorra den arren, zuzenariaren trebetasunari esker ikusleak jasoko dituen irudiak samurragoak dira. Horrek, hala ere, ez du filmaren gordintasuna ezeztatzen, baina horri esker emakumeen arteko sororitate eta laguntasunez beterik gidoiak indar gehiago hartzen du.
