Ikuspuntu zinematografiko batetik, dokumentalak ez du ekarpen handirik egiten. Dokumental gisa saldu duten arren, Évolek bere azken programetan egin duen telebista-formatua pantaila handira besterik ez du eraman. Horrela, 101 minutuan kazetariak Josu Urrutikoetxearekin batera ETAren mende erdiko jardueraren errepasoa egiten du.
No me llame Ternera ez da ETAkidearen istorioarekin hasten, baizik eta Francisco Ruizenarekin. Cacereseko etxe batetik abiatuta, ikuslearekin batera, ohartzen da Urrutikoetxea izan zela bost hilabetez ospitalera bidali zuen atentatua zuzendu zuena, gorputza gerritik behera berunez beteta zuelarik. Behin mediku agiria jasota, herrikoen mespretxuak atentatuak baino indar gehiago izan ei zuen Euskal Herria utzi eta Ciudad Realera joateko.
Évoleren asmoa No me llame Ternera egiteko orduan laudagarria da: hiltzaile bat bere ekintzekin aurrez aurre jartzea, gizakiaren gordintasuna ikustea, gaizki ulerturiko ideal batzuetatik haratago ikusteko gai ez denaren hoztasuna egiaztatzea, baita ideal horiek aspaldi desagertu zirenean ere. Hala ere, espainiar erako The act of killing bat egiteko saiakera gehiago ematen ez duen eta beti galdera egokiak egiten ez zaizkion elkarrizketatu batek egiten du.
Edukiari dagokionez, Hannah Arendtek Adolf Eichmann Hirugarren Reicheko funtzionario nazia epaitu ondoren adierazi zuen gaizkiaren hutsalkeriak zeharkatzen duen "gatazkaren" dialektikara ohituta daudenei ere ez zaie berritasun handiegirik emango. ETAk, Urrutikoetxearen hitzetan, ez zuen hiltzen, ez zuen atentaturik egiten, "ekintzak" baizik, eta "mehatxurik" ere ez, "analisi politikoak" egiten zituen.
Ziur asko, Jordi Évolek eta Màriusz Sánchezek zuzendutako dokumentalaren proiekzioaren aurkako gutunaren sinatzaileetako askok ulertuko dute, lana ikusten dutenean, ahotsa emateak ez duela esan nahi arrazoia eman behar denik, ezta zuritu ere, eta kamerak irudiak desmuntatzeko duen gaitasuna apelaezina dela.
Obraren egokitasunari dagokionez, zalantzarik gabe, The act of killing bezalako lanen barruan kokatzen da. Lan horiek biktimagileen ikuspuntutik izugarrikeria jasotzen dute salaketa gisa, ez tresna legitimatzaile gisa.