Gizarte-arloan, egungo tentsioari eutsiz gero, inork ez du irabaziko: alde batean, enpresak eta autonomoak ditugu; bestean, langileak eta haien ordezkari sindikalak.
Zer diote azken horiek? Bada, atzerapausorik ez lortutakoari buruz eta, gutxienez, soldata igoerak, erosteko ahalmenik ez galtzeko. Aldi baterako lan-erregulazioko espedienteetan dauden enpresetan, sindikatuek eskatzen dute enplegua mantentzeko konpromisoa, industria-proiekturako konpromisoa eta deslokalizaziorik eza.
Eta enpresariek zer diote? Bada, haien oraina eta etorkizuna kolokan jarri dute lehengaien eta energiaren fakturek. Produktibitatea eta lehiakortasuna zalantzan, eta batzuk negatiboan eta proiektuak ixtera behartuta.
Lanik sartzen ez bada eta iristen dena prekarioan egiten bada, nola egin aurre gizarte-ordezkaritzaren eskaerei?
Beraz, ez dezagun pentsa gure ekonomiaren egoera larria azken bi urteengatik dela, urrutitik dator eta. Denon etorkizuna dago jokoan eta sokaren tentsioa erlaxatu beharra dago; bestela, ipurdikoa historikoa izango da guztiontzat.
