Berdintasuna oso demokratikoa da, zentzuzkoa, elkarrekin bizi behar duen gizarte batentzako ezinbestekoa. Baina, sarri askotan, kontzeptua eta praktika ez datoz bat. Pentsatzen duguna, edo esaten duguna, eta egiten duguna ez datoz bat. Arrakala handia dago esanen eta eginen artean. Berdintasuna aldarrikatu eta ezberdintasunean sakontzeko milaka aitzakia bilatzen dugu.
Urte askotako botere harremanek egoera honetara eraman gaituzte. Ikasteko, lan egiteko, kirola egiteko, hizkuntza erabiltzeko eta bizitzako beste mila arlotarako ez dago aukera berdinik. Batean eta bestean arrazoiak antzekoak dira. Batean eta bestean berdintasun planak behar dira. Ezberdintasunetik berdintasunerako jauzian, gutxienez, bi bide garatu behar dira: batetik, harreman horretako katebegi ahulena indartzea, sendotzea, ahalduntzea; bestetik, harreman horretan pribilegioez gozatzen dutenak, horretaz konturatzea eta pribilegio horiei uko egitea. Azken finean, ikaste eta desikaste prozesuak uztartu behar ditugu berdintasun harremanera iristeko.
