Amets bat izan dut gauean, haurrek lo egiten utzi didaten tartetxo horretan. Nire semeak irribarretsu ikusi ditut, eta ni lasai, urrunetik begira. Korrika, saltoka, bizikletan, eskalatzen… eta euren irudimenezko munduan murgilduta zebiltzan. Nire txikitako garaiak etorri zaizkik burura. A ze garaiak poligonoan! Txiki-txikitatik haurrek kalean bizi eta gozatzen genuen. Auzoko kuadrilla; nire kasuan, Matxiategikoa. Afaltzeko ordua zenean, leihotik gurasoen deiak adierazten zigun jolastordua amaitu zela. Lagunei "bihar arte" esan, eta, lasai asko, zoriontsu izaten, etxera joaten ginen, hurrengo eguna noiz iritsiko irrikatan. Adin tarte zabaleko haur eta gazteak batera jolasten ginen kalean, eta beti zegoen portaleko amona edo aitona, inguruko banku baten jarrita, guri begira, badaezpada. Zoriona, barreak, errieta batzuk ere, auzokide guztiok batera bizitzen genituen. Kalea eta, ondorioz, herria bizirik zeuden.
Esnatu naizenean, faltan bota dut orduko sentimendu hori… askatasuna, segurtasuna, bakea. Gaur egungo bizimoduak hau galtzea ekarri du. Arriskuak ikusten ditugu edonon. Trafikoak bizi eremuak jan ditu. Gurasoak beti arduratuta gabiltza, zortzi begi behar ditugula. "Errepide ondoan ez jolastu" esaldia nire semeen mantra bihurtu da. Guraso moduan, aldaketa asko egin behar ditugu, kotxeak ahal den neurrian alde batera utzi eta poliki-poliki trafikoari bizi eremuak kentzeko. Agintariek benetako boterea dute hau bultzatzeko, herria bizigarri izateko eta, batez ere, herria bizirik mantentzeko. Herri bizi baten, bizidunak direlako garrantzitsuak.
Nire semeek honako hau abeste dute orain etengabe: "Utz ditzagun gailuak etxean, eta eraiki txabola bat. Ametsen jaioterria izango da eta zu ere ongietorria izango zara". Beraiek horretan sinesten badute, zergatik guk ez?
Zuentzako, Itsaso, Maddi, Maitane eta Oihana, Asun, Itsaso, Amaia eta Amaia, Leire, Eli, Lupe, Nekane, Eneritz, Iosu, Ibai, Aimar, Igor, Ibon, Xabi, Bitxor... Asko gogoratzen naiz garai haietaz.
