Mauriciok bizimodu berri bat ezagutzen du. Hango jendea abegitsua da, eta daraman bizimodua oso lasaia. Folklorea, musika eta dantza bizitzaren mamia dira. Musikak espirituak elikatzen ditu. Bakoitzak musikaren erritmoa barneratu behar du, eta horrek prozesu bat behar du. Musikaren erritmoa bizitzara zabaldu dezakegu. Gizakiak bere erritmo barnekoia topatu behar du. Mauricio horretaz ohartzen da, baina, sarritan, gizartearen erritmoak eta exijentziak irentsi egiten gaituzte.
La estrella azul film freskoa eta naturaltasun handikoa da. Sinesgarriak dira deskribatzen dituen tokiak, bai Zaragoza, baita Argentina ere. Oso ondo azaltzen da pertsonaien artean gertatzen den elkar-ezagutza eta euren artean sortzen diren lokarri afektiboak. Hala, Santiagoko gizartearen eta Mauricio Aznarren erretratu egokia lortzen du. Filmak dokumental tankera izan arren, hasieran eta bukaera aldean garbi lagatzen digu fikzio-lan baten aurrean gaudela.
