Legeak hiru helburu betetzen ditu: gizartekoa, janaria alferrik galtzea ekiditen delako; ingurumenekoa, janaria ekoizteak ur, energia eta hondakinen kudeaketa eskatzen duelako, eta horiek galdu egingo liratekeelako; eta ekonomikoa, ekoiztea eta zaborretan amaitzea kudeaketan eraginkortasuna galtzea baita.
Hainbat arrazoiren emaitza da. Batetik, bizitza-mailaren hobekuntza: kontsumitzaileok ez ditugu produktu akastunaknahi. Bestetik, ekoizpen eta banaketa prozesuen ondorioa: supermerkatuetara bidaltzeko kutxetan sartzen ez diren kopuru txikiak, marmeladak edo jogurtak egiteko prozesuan hondatzen diren produktuak eta abar. Gero, dendek denbora-tarte egokian saltzen ez dituzten produktuak daude. Eta iraungitutako produktuak. Eta jatetxe edo tabernetan soberan geratzen dena ez da sukaldera itzultzen, ezta bezeroak ukitu ere ez duenean ere. Familia askotan, soberan geratzen den janaria alferrik galtzen da, birziklatzeko denborarik ez dugulako, nola egin ez dakigulako edo ez zaigulako gustatzen etxeko kroketak edo aurreko belaunaldiek hainbeste gozatu zituzten beste plater batzuk berriro mahaira ekartzea.
Janari-xahuketa ekidin ezin bada, konponbidea ikuspegi humanitario eta sozialagoa izatea da. Ugaritasunaren mundu batean, milioika pertsonak goseak jarraitzen duten bitartean, janari tona batzuek zaborretan amaitzen dute. Kontraesan hori ez da logistika hutsaren porrot bat, baizik eta moralarena. Ugaritasuna, aurrerapenaren ikurra izan beharrean, baliabideak modu justu eta jasangarrian banatzeko gure ezintasunaren oroigarri bihurtu da. Benetako ugaritasuna ez da gehiago izatea, baizik eta guztiek nahikoa izatea bermatzea.