Argi dago ohitura batzuk gelditzeko etorri direla. Gazteek edaten dutela; egia borobila. Baina bai oraingoek, bai beraien gurasoen belaunaldikoek eta baita beraien aitonen –nahita jarri dut bakarrik aitonen– garaikoek ere. Txikiteoa, poteoa, terrazeoa, litrotzarrak... Adaptazio kontua izan da beti, eta orain, tabernak erdi itxita, ahal den lekuan aurkitzen dute jaia.
Ez dut ikerketa soziologikorik egin, baina esango nuke gauez oihuka ibiltzen diren asko eta asko ikasle eta langile finak direla, arduratsuak, aitona-amonak maitasunez zaintzen dituztenak, lagunen lagunak, emakumeen eskubideak defendatzen dituztenak, planeta zaintzen dutenak...
Baina gazteak diren aldetik, badira ere odol beroak, harroak, ausartak, kirten samarrak batzuetan, eta, batez ere, inkoherenteak. Ostegunean arrisku klimatikoagatik greba egin, baina zapatuan plastikoz josita utziko dugu San Martzial. Eta zer egingo diogu, ba? Akatsak, inkoherentziak ere, bizitzako irakasgai dira. Oreka puntua topatu beharko dugu, kontuak okerrera joan aurretik. Eta berriketa bai, baina irtenbide magikorik ez.
Ez nuke tarte hau amaitu nahi bestelako zarata bat aipatu barik. Honek ere asko izorratzen du gaueko ordu txikietan nire laguna: San Pedro elizako kanpaiak. Horiek isiltzea errazagoa izan beharko luke… baina auskalo!