Urteek aurrera egin ahala, zentzua galtzen ari dela iruditzen zait. "Hor, begira"? Batzuetan, begira egotea zer den ahaztu zaigula iruditzen zait, begiratzeko denbora dugunean bete egiten dugulako. Ez al zaizu iruditzen? Autobusari itxaroten edota medikuaren itxaron-gelan, adibidez. Sakelakoa izaten da satanizatua; baina, benetan, hau, hori edo bestea egiteko erabiltzen dugu: hiperaktibitate aroan bizi garela dirudi, bizitzari so egiten uzten ez digun hiperaktibitate autoinposatua.
Haurrak jaiotzen direnean, egoera hori okertu egiten dela dirudi, beti baitago zerbait egiteko, garbitzeko, antolatzeko, jasotzeko… "hor, begira"! Nolatan, ingurua kaos txiki bat dela ikusten duzunean? Egia esan, esaldiaren lehenengo atala presenteago izaten dugu: "Bizitza badoa…". Guraso bazara, ezaguna egingo zaizu sentsazioa: semeari edo alabari begiratu eta zeure buruari noiz handitu den galdetu. Kasu horretan, begiratu bai, baina… "bizitza badoa…"!
Egoera latza izaten ari da guztiontzat; batzuentzat beste batzuentzat baino latzagoa. Urtebete baino gehiago daramagu pandemia honetan murgilduta, era desberdinetako neurri murriztaileak pairatzen eta inguruan osasun-arazoak eta hildakoak sufritzen. Eta gure irakaslearen esaldia berriro etorri zait burura: bizitza badoa… eta ezin gara begiratzera mugatu. Gozatu, maitatu, barkatu, barre, dantza… bizi egin behar dugu. Haurrek ondo dakite hori egiten. Bihur ditzagun gure bidelagun.
