Hasiera batean era batekoak diruditen bi pertsonaiek –Roberto eta Joaquin Mollak antzezten duen Mario– badute halako armadura bat gizartearen aurrean, pixkanaka arrakalatuz doana, eta, istorioak aurrera egin ahala, pertsonaien benetako izaera erakusten dute. Moltok hauxe dio: "Dikotomia hori da interesgarria, pentsarazi egiten duelako".
Antzezlana ez da leku zehatz batean gertatzen, eta, horregatik, erabiltzen duten dekoratua erabat minimalista da, inondik inora identifikagarria: hartxintxarrezko zorua eta hondo beltza.
"Inora eramaten ez duen bidaia da", dio Moltok, baina ez du gehiagorik argitu nahi. Izan ere, ikusleari utzi nahi diote obraren esanahia era askean interpretatzen. "Ikusle bakoitza leku, ideia edo pentsamendu batera garraiatzen du, eta, azken finean, horixe da artea", azaldu du aktoreak.
Etengabe korrika
Antzezlanaren une gehienetan korrika dabiltzan itxura eginez antzeztu beharra erronka latza izan zen hasieran aktoreentzat, baina erraz egokitu ziren, aspalditik dira-eta kirolariak.
Era berean, lasterka ari diren bitartean, oinatzek antzezlanaren soinu banda osatzen dute. "Ia hipnotikoa da", onartu du Moltok. Urratsekin jolas egiten dutela esan du; izan ere, askorik ez diren arren, badira momentu batzuk ikusleak jasotzen duen bakarra horixe dela, eta baliatu egiten dute aktoreek, urrats ozen edo leunagoez, istorioa indartzeko.
Hainbat faktorek bat egin zuten bikote hori antzezlana egitera bultzatzeko. Izan ere, aspalditik ezagutzen dute elkar, baina testu bera elkarren artean harremanik ez zuten bi pertsonarengandik jasota, seinale bat bezala interpretatu zuten, eta eurek ekoiztea erabaki.