Haurrek, gure nagusiek, asko sufritu dute. Aire garbiaren premia dugu. Gaixotasun mentalak areagotu dira, nerabeek hormonak dantzan, egonezina, tristura. Osasun sistema osoa balantzan ikusi dugu. Familian heriotzak. Lanpostuak galdu dira. Hard times, garai gogorrak bistan.
Afganiarra naiz, errefuxiatu kanpaleku batean urtebetez konfinatuta nago. Gure arbasoei, zuek puztutako gerran borrokatzea tokatu zitzaien; guri, haiek hasitakoa jarraitzea. Heriotzari ihesi, familiarekin Europara. Biziko banaiz, egunero, txiza eta kaka usaina arnastu beharra dut. Inguruan ez dut inor ezagutzen. Depresioa eta antsietatea bai –13 urteko alabak "ez dut bizitzen jarraitu nahi" idatzi zuen olibondo-enbor batean–.
Harakina nintzen, negozio propioa nuen. Orain, Europaren "eskuzabaltasunari" esker "jaten, arnasten" dut. "Eskerrik asko". Orain, gu, europarrok, euren azalean jartzeko gai ote gara? "Viva", "normalidade berria".
