Akuilu da. Oroitzapenetara garamatza, bihotzean sartzen da. Oroitzen naiz, haurra nintzela, gurasoek Laboaren eta Manu Chaoren abestiak jartzen zituztenean. Edo como cada 9 de noviembre, aitaren urtebetetze-egunean, Manzanitaren Un ramito de violetas entzuten genuenean. Musikak eroan egiten zaitu, oroitzapenetara garraiatu; memoriak soinu-banda propioa daukalako.
Lagun bakoitza ere bada abesti bat. Guztiak bakarrak; denak bereziak. Ez daukat "abestirik gustukoena", ezta lagun onenik ere: bakoitza melodia ezberdin bat da, eta guztiek laguntzen naute, bai une tristeetan, bai alaietan. Kanta onenek bezalaxe.
Musika ez da soilik doinu edo hitzen bilduma. Bizipen bat da, lotura bat; babesten zaituena. Batzuetan, isilik gaudenean ere entzuten den boza. Lagunen artean partekatutako abesti bat, autobusean entzundako melodia bat, edo bihotza uzkurtzen digun sinfonia.
Moldakorra da. Alaia, tristea, jolaskorra, aspergarria: bizitza bera bezalakoa. Uneen lekuko eta sentimenduen ispilu. Bizitzaren playlist-a ez da zoriz hautatzen.
