Umea nintzenean oso arrunta zen umeari jotzea. Zigorra normalena zen. Etxean lau seme-alaba ginen; ama etxean, aita lanean. Dirua inoiz ez zen ailegatzen denetara. Tentsioa usaindu genezakeen. Eta lau umeak, etxean, jolasean… Ba, batzuetan, tokatzen zitzaigun egurra jasotzea. Gau batzuetan, ondo berotuta, ilunpean, lokartzea.
Egun hauetan gogora etorri zaizkit garai hartako bizipenak. Hotzikarak sartzen zaizkit gorputzean, garai hartan etxean bi hilabete jarraian egotea nola izango zen pentsatzen hasten naizen bakoitzean. Izan ere, askotan askatasun eta segurtasun handiagoa geneukan kalean eta eskolan, etxean baino.
Hemen nago, Aretxabaletan, etxean, hiru umerekin, babestuta, aske. Beste garai batean bizi gara. Niretzako, beste mundu baten. Hala eta guztiz ere, ezin ditut galdera hauek nire burutik kendu: zenbat emakumek, zenbat umek behar dute babesa? Zenbat ume daude kalera eta eskolara joateko irrikaz, babestuta eta aske sentitzeko?
