Deshazkundea omen dator, iraganeko balioak berreskuratzea, humanizazioa, elkartasuna, auzolana, berrerabilpena... ahotan hartu ditugu, baina bizilagunak egin behar lukeen zerbait balitz bezala dihardugu. Kontsumitu dugun droga adiktiboa da oso eta oraindik igandeko ajearekin, botaka ari gara. Abstinentzia sindromea etorriko da gero, eta orduan piztuko zaigu barruko piztia.
Hipokrisia. Egiptoko Tharir plazan emakumeek pairatzen dituzten erasoez errukitzen gara eta Iruñeko Udaletxe plazan emakumeak desinhibitu egiten direla diogu. Gure jendartearen gaitzak estali nahi ditugu besteen desgrazia eta akatsak ahotan hartuta.
Hipnosia. Munduko bazterretan istilu eta matxinadek eztanda egiten duten arren, iruditzen zait gurean, lasaitasun puntu batez begiratzen diogula errealitateari. Tarteka leherketa txikiak gertatzen dira han-hemenka, baina ez gaituzte askorik asaldatzen, gero eta gutxiago esango nuke. Ikusle hutsak bihurtu ote garen zalantzan jarri naiz...
Noraez puntua ikusten diot bizi dugun aroari. Baina lasai, amildu aurretik, amnesian eroriko gara...
Eta esnatzerako, dena hasiko da berriro eta ezer ez da izango berdin.
