Aurreko astean gurean aurkezten zen antzezlan bat ikustera joan nintzen bi lagun minekin. Aspaldi egiten ez nuen plana izan zen, baina horren errua ez da bakarrik birusa izan. Antzokitik beste mundu batera transportatu ninduen, gaur egun pasatzen ari direnak ahazteko aitzakiarik goxoena izan zen, eta gogoz barre egin nuen!
Izan ere, antzezlana bukatutakoan, barrutik amildegi ertzeko sentsazioa sumatu nuen. Beste sentimendu batek, ordea, beldur gehiago eman zidan: tristurak. Antzokia bere %50an egoteagatik, txaloak ez ziren behar bezala entzuten, eta eman genituenak ez ziren nahikoak izan lau aktoreek merezi zutenerako, nahiz eta norbanako bakoitzak ozen eta gogotsu ahaleginak egin.
Zoritxarrez, hori da egungo egoeraren isla. Bizitzari inoiz ozen entzungo ez diren txaloak jotzen ari gatzaizkio. Animo, eutsi!
