Igaro berri den urteko errepasoa egin eta datorrenerako desioen edo promesen zerrenda egiteko baliatu izan ohi ditugu egunok. 2021ean COVID-19aren menera bizi izan garen sentsazioa geratu zaigun arren, urteak gehiagorako ere eman digula pentsatu nahi nuke. Eta, oro har, gisa honetako zerrenden zalea ez banaiz ere, ile-apaindegiko aldizkarietako psikologoek egitea gomendatzen badute, zergatik ez ahalegindu. Joan denaren errepasoa egitera jarrita, egongo da libururik idatzi duenik, erretzeari utzi dionik, aurreikusitako kiloak jaitsi gabe ere bere gorputza maitatzea baimendu denik, harreman osasuntsuen mundua deskubritu duenik, eta gehiago. Eta, noski, egongo da baita bere buruari agindutakotik ezer bete ez duenik ere. Bejondeizula zuri ere! Lasai, ohikoena da.
Baina, zerrendak zerrenda, ingurua eta barrura begiratu eta edalontzia gaur erdi bete eta bihar erdi huts ikusten dugu. Lehen zebra zuria arrae beltzez eta orain beltz arrae zuriz. Begiratzeko moduak. Beraz, urriko zutabean haserre kolektiboa aldarrikatu nuen gisara, gaur poz kolektiboari egingo diot lekua. Daitort autolaguntzako liburu eta kafetegi cool-etako paretetan zintzilikatuta ikusten ditudan esaldi motibagarriekiko eszeptiko samarra naizela, baina, une batzuez bada ere, Gabonetako argiez itsutzen utzi eta trintxera, epai eta krispazio garaiotan, A. Pizarniken egunerokoari helduta azpimarra honekin topo egiteak aldartez aldatzen lagundu dit: "Larunbata 13. Ezinezkoa zait beti katastrofe egoeran bizitzea". Eta arrazoirik baduela iruditu zait. Behar dugu gure miserietatik burua jaso, elkarri pare-pare begiratu eta ospatu. Eta Uxue Alberdiri entzun nion gisara, lan kolektibotik poz kolektiboa sortu. Haserreak ez gaitzala paralizatu.
