Colon metro-geltokian jaitsi nintzen, eta Altus motxila ezin klasikoagoa bizkarrean pasa nuen Espainiako bandera ezin handiagoa. Euri asko zela-eta, Auzitegi Nazionalaren arkupean zabaldu nuen Google Maps. Ezin arrotzago sentitu.
Ogitarteko bat jateko geratu nintzen ingeles perfektuan zebilen heldu-kuadrilla baten ondoan, afalduta nahi bainuen sartu ohera. Eta begiradak nigana biratu zituzten; batek motxila aurrealdera pasa zuen eta beste batek lepotik zintzilik zeraman katea jertse azpira sartu zuen.
Ondotik pasa nintzaienean begira jarraitu zuten; zerbait kenduko nien ustea izango zuten… Eta orduan konturatu nintzen badela, nolabait, klase ertaina-ren metafora on bat.
Normalean gu baikara itxura txiroagoa duen horrek lapurtuko digun beldur. Eta gu horiek bezalakoak ez garela uste izaten dugu; milaka euroko erlojua daramanaren antz handiagoa dugula. Eta gero, halakoetan ohartzen gara ezetz, ez dugula azken horien antzik, eta ez dugula izan nahi.
