Gaur, zurrunbilotik atera ezinik gabiltza oraindik, batek daki noiz arte. Eta noski arlo guztietan dagoela sufrimendua. Baina nork bere minak dakienetik idazten ditu. Ni itxialdian hor egon zen kulturari ateak nola ixten zaizkion ikusteak samintzen nau. Kolako azken tontoak izango ez ote garen pentsatzen dut. Lege bat aldatzean gure laneko planteamenduei mila buelta ematen dizkiegu: edukierak murriztu, entseguak kendu, tokiak handitu… eta gero, gure txiringitoa da ixten den lehenetarikoa. Hor egon ginen, egon nahi dugu, baina teatroak ixten dituzte, kontzertuak kendu… Haserretik atsekabera pasatzen naiz egunero, bumeran bat bezala. Kultura segurua da.