Baina aspaldian, adinari propio zaizkion galderak egiten dizkit. Hau ikusi edo bestea, galdera beti da: zergatik? Erantzunarekin asetu ez, eta berriro, baina, zergatik?
Atzo, elkarrekin geundela, galderaka hasi zen. Hori zergatik? Eta bestea zergatik? Erantzun bat, ondoren bestea…
Baina galdera baten erantzuna, “ba horrelaxe delako” batekin bukatu nuen. Ulertu ala ez, pentsakor gelditu zen eta galderak amaitu ziren.
Bada denbora bat, neu ere iloba bezala nabilela. Zergatien bila. Han eta hemen galdera berdina buruan: zergatik?
Erantzunen bilaketan ilobaz gogoratu naiz. Beharbada, itaunketa hau amaitzeko, onartu eta “ba horrelaxe delako” batekin konformatu beharko dut.
Hala ere, haren inozentzia eta nire errazionalizazioa ezin alderatu. Nik, galderen erantzun posible guztiak bizi, aztertu eta landu ditut. Beraz, zaila zaidan arren, adinari propio zaidanari ekin beharko diot.
Irrazionala dela sentitu, ulertu eta ukatu dudan hori, zergati errazionalez elikatu eta ez, inozentzia errazionalez.
