Azaroan Arrasaten egindako Ez Donk Amaitu ziklo interesgarriaren berri izan nuenean, geltokiko amen irudiaz akordatu nintzen lehendabizi. Geltokiko amak ziren 80ko hamarkadan heroinaren atzaparretan harrapatutako semeari Gizakia Helburu-ra laguntzen ziotenak. Goizean goiz ikusten genituen, eskolarako bidean, Gasteizera eramango zituzten autobusaren zain, geltokian. Haien azalean jarrita, une horrek ez zuen batere gozoa izan behar. Irudia latza bezain tristea izaten zen.
Ez Donk Amaituren programaren berri emateko GOIENAn egindako adierazpenetan, Iker Barandiaranek aipatzen zuen "punken amei omenalditxo bat egiteko asmoa". Eta baieztatu dit hala egin zutela, ama haiek jasandako sufrimendua aitortzeko tartea izan zela. Antolakuntza lanetan ibilitako Andoni Iñurritegik aldizkari honetan ere zentzu horretan zioen familiengan erori zela drogek eragindako kalte guztia. Etxeetan ahal moduan pasa zutela haientzat beltza izan zen garaia.
Alde askotatik emankorra izan zen 80ko hamarkada, errebeldea eta alaia. Baina tragedia bat ere izan zen familia askorentzat. Bihoakie, beraz, garai hartako amei "omenalditzarra".
