Nolaz kondenatu dezake epaileak kantzer terminal batekin borrokatzen ari den gizona hamabi metro baino urrutiago heldu ezin den pisutik ezin irtetera? Etxe barruko kartzelaldi berrian Josu ez da kexatu, kanpoan egiten zituen kilometroak barruan egiten saiatu da eta kito. Antzera ikusten dira bizirauten eta erresistitzen preso gaixo larri gehiago, nor bere osasun ahula gainditzeko ahaleginean imajinatzea ere zail egiten den bizi-baldintzetan, baina hori ez da kontua.
Kontua ez den bezala justizia espainiarrak ematen dien tratua alderatzea beste kondenatu boteretsuagoei ematen dienarekin. Gauza asko dauzkagu eztabaidatu eta argitzeko bake prozesu edo normalizaziorako bide edo adiskidetze edo dena delako ibilbide konplikatu horretan, direla bateko eta besteko biktimak, eta tortura, eta eskubideak, eta eragin diren min guztien erantzukizunak, eta nahi den guztia. Baina euskal presoekin gizatasunez jokatzea, alferrikako minik ez eragitea, osasunez larri dagoena ostikoka ez erabiltzea… ezin da geratu agendaren azken lerrorako. Aprobetxatu behar dugu aukera. Uribetxeberriaren egoera berriro pittin bat normalizatu izana gerta liteke kate berri baten lehen begia. Gaixotasun larriak dauzkaten presoak etxeratzea izan dadila hurrengoa, dauzkaten osasun arazo sendaezinak minimo humano batzuekin eraman ditzaten. Ez dago gure esku bakarrik, baina gure esku ere badago Josu Uribetxeberriak ireki digun zirrikitua zabaltzea.
Besardaka bana eta mila esker, Josu.
----------
Malores Etxeberria eta Pello Zubiria
Arrasate
