Zer gertatzen zitzaien ulertzeko astirik eduki gabe joan zaizkigu. Biak, anaia biak.
Begi bistara berdinak ziruditen arren, ezagutzeko aukera izan dugunok gure barnean bakoitzari leku propioa egiteko parada izan dugu. Hori bai, beti elkarren ondoan, beraiei gustatzen zitzaien bezala.
Gure lanbideak, hezkuntzak, badu zerbait ona; besteren artean gurekin hazi eta hezitako haurrek arrastoa uzten digutela, alegia. Zorionez, gauzak ondo bidean, asko izaten da beraiengandik jasotzen duguna. Oraingoan, tamalez, zoritxarrak betebetean jo gaitu. Oraingo honetan, orbain sakona geldituko zaigu, azaletik barrurainoko bidea hartua duena.
Bizitzak, sarri, frogan jartzen gaitu; ziur asko, Ekainen eta Ibairen gurasoek momentu hau gaindi ezina izango balitz bezala biziko dute. Bizitzak, maiz, ona ematen digu, segidan onena kentzeko.
Zer da, ba, bizitza, hori guztia eta hori besterik ez.
Samina, tristura eta, zergatik ez, amorrua ere sentitzen dugu momentu honetan, inon inongo familiatan inoiz sentitu behar ez luketen mina nagusitu zaigulako.
Gure ikastolatik, eta, batez ere, Umezaintzatik, bertako haur, guraso zein irakasleek bat egiten dugu "anaien" falta sumatuko duzuen guztiokin. Besarkada estuena doa beraien guraso Laurari eta Miguel Angeli eta June arrebari.
Guretzat, ohore eta plazer bat izan da Ekainen eta Ibairen bizitzan leku bat izan dugula jakitea.
Jakin badakigu anaia biak, dauden tokian daudela, eskutik helduta egongo direla. Ekainen eta Ibairen oroimenak luze iraungo du gurean
----------
Jon Otxandategi
Arizmendi Ikastolako Umezaintza guneko laguntxo, guraso eta irakasle taldearen izenean
Arrasate
