Ez dut gogoan haren hasiera, baina momentu batez solasaldia eten zitzaigun poltsikoan nuen mugikorraren kapritxoz. Hitz egiten ari ginena berreskuratu ezinik, telefonoa itzali nuen, eta jarraian, gure mugikor-aurreko bizimodua gogoratu genuen. Izugarria zen ume izatea. Asperraldiak bultzatutako sormen geldiezin hura… Lagunen bila atez ate joan denak badaki orbel eta makila huts batzuekin egin daitekeen guztia: errekan behera doazen itsasontziak; haizetik babesten gintuzten baso-txabolak… Ez dira hainbeste urte pasa, baina guztia da ezberdin orain. Telefonoa etxeko kablera lotua zegoenean askea baitzen gure irudimena, baina mugikorrak kablerik ez duenetik, gu geu lotu gaitu.
Ume izatearen alderdi onek asko balio dutelakoan, gure etorkizuneko seme-alabei mugikorrik emango ez diegula adostu genuen, barrez. Guraso kaxkarrak izango gara oso.
