Baina inor ez ei zen konturatu. Orduak igaro zituen mahai gainean botata. Eta inork txintik ere ez. 50-60 urte inguruko eskekoa zen.
Albisteari buruzko komentarioak: "Txinako gizartea nolakoa den erakusten du". "Gizarte deshumanizatua". "Txinatarrak, badakizu…".
Donostian gertatu zen. Zinemaldian. Gaueko bederatziak. Pelikula bat ikustera nindoan. Txinatarra, hain justu. Bidean, Kursaaletik 200 metrora, koltxoi bat zegoen lurrean. Eta bi pertsona, koltxoi gainean botata. Manta zahar batekin tapatzeko lanetan. 50-60 urte ingurukoak. Emakumea eta gizona. Kale gorrian bizi zirela zirudien.
Baina flashak beste toki batean zeuden. Kursaaleko alfonbra gorrian. Eta Maria Cristina hoteleko sarreran –justu ibaiaren bestaldean, parez pare–. Koltxoia lekuz kanpo zegoen glamourrezko mundu horretan. Filmetarako gai moduan bai. Pantailan ikusteko. Baina hain gordin, muturren aurrean…
Esnatu ez balira, zenbat denbora beharko genuke konturatzeko? Ikusi nahi ez duguna ez dugu ikusten. Ez hemen, eta ez Hong Kongen.
