Abesbatzako beteranoak dio 20 urteren ostean oraindik ere beraien lekua ezin topaturik ibiltzen direla kantatzen hasterako. Pausoa ezkerrera, ez eskuinera, simetria zaindu zuzendariarekin, aurrean ala atzean... Non kokatu jakin ezinik hainbeste ekitaldiren ondoren. Gazteek harrituta begiratzen diete betiko lekura joan besterik ez duten helduei. Hauek, denbora tarte horren gozamenean: "Gaztelu bat erasotu behar duen tropa bat bagina, errukienak ginen". Poza nabari zaie.
Lagunaren ama erresidentzian dagoela-eta sufritu ei du, amak berak baino gehiago. Asko kostatu zitzaion zainduago egongo zela konbentzitzen, eta hara non, behin bertan, amak gimnasia aukeratu duen pastelak egin ordez, alabak sekula asmatuko ez zukeena. Etxeko bakardadetik taldean plana izatera igaro baita. Pozik dago orain.
Pandemia bilakatu den bakardade ez hautatuak arduratzen nau, bihotzaren negu ilunetik nola atera, nola tristura poztasun bihurtu... Isolamenduaren gotorlekua setiatzeko modu bakarra baitago: besteekin komunitatean.
