20rekin sentitzen nintzen libreen eta 40rekin optimoen. 30etik aurrera pentsatzen duzu: ez daukat galtzeko denborarik, hitz-aspertu edo ezer gutxi aportatzen didatenak saihestuko ditut. Nik beta aprobetxatu gura dut, darabilzu buruan burrunbaka. Paraleloan, 20ak berriro bizitzeko grina sortzen zaizu, berriz biziko ez dituzula konturatzearekin batera edo, eta ahaleginak ere egingo dituzu...
50ak atean, ez dagokizun tokira ez joatea erabakitzea dagokizu. Eta konturatzen zara aprobetxatzeko modu goxoena ezer ez egitea dela. Hau da, hain preziatua zenuena, orain, zertan pasa planifikatzen ez duzu tenorerik galdu nahi. Eta astia da lasaigarria, begirada lausoarekin bizitzea ingurunea. Heldutasunetik eta arritmiatik. Eta zoriontasuna baloratzen duzu. Zure osasuna eta ingurukoen maitasuna. Eta gaurko belaunaldien borroka geurea ere bada. Haiei bidea eman eta bultza egingo dugu, adinak ematen duen boterea egoki erabiliz gero. Denbora laburtu ahala ez duzu presarik ezertarako… Etxeko-lanak eginak dituenaren antzera.