Karapaixoak agerian daude gure okindegietan. Garizuma aldia zabaldu da, eta XXI. mendean, badirudi aldi honek, gure artean, musulmanen ramadan hilabeteak baino sona gutxiago daukala. Hala eta guztiz ere, bai garizuman, baita ramadanean ere, gai nagusiak berberak dira: damua, bekatuaren aitortza, penitentzia eta barkamena.
Donostialdean gertatu, baina oihartzuna herri guztietara ailegatu da: ezker abertzaleak ez duela konfesatokitik pasa nahi, ez ETAk, ez herri mugimenduak, ez EPPK-k, ezta alderdi independentziazale eta sozialistaren aldekoek ere, nahiz eta mila urteko penitentzia jasota eta ordainduta daukaten.
Hala ere, ez dutela damua azaldu nahi. Oi beato guztien eskandalua! Baina balio ote du damu izateak zure barrutik ateratzen ez bada? Damuak, itxurazkoa soilik bada, ez du balio. Betiko doktrina da. Eta zure baitan, bizitza helburu handi baten alde eman duzula sinisturik bazaude, nondik sortuko zaizu egindako bekatuaren mina aitortzea? Eta berriro egingo ez duzula aitortzea beste guztien aurrean?
