Etsaia maltzurra da: "Alfer samarra da", "ez da kontzentratzen" edo "nahi izanez gero, ahal izango luke" bezalako esaldiekin kamuflatzen da. Nork behar ditu bonbak, haur baten autoestimua dinamizatzeko hain etiketa zehatzak badaude?
Trintxerak mahaiak dira. Hor, soldadu batzuek operazioak ebazten dituzten bitartean "Flota hondoratu" jolasean ibiliko balira bezala, dislexia duten borrokalariak mozorrotu egiten diren letren, parkour egiten duten zenbakien eta martetarrez idatzita diruditen testuen aurka borrokatzen dira. Baina lasai, goi-agintariek badute irtenbidea: "Gehiago ikas dezala". Noski, botarik gabeko soldadu bati eremu minatu batean azkarrago korrika egiteko eskatzea bezala.
Hezkuntzako goi-agintariek, euren bulego blindatuetan, "aniztasunari arreta emateko protokoloak" badaudela adierazi dute. Itzulpen librea: karpeta batean gordetako folio pare bat, norbaitek gehiegi galdetzean bakarrik hautsak kentzen dietenak. Bitartean, baliabideen armategia abuztuan euria bezain ugaria da.
Eta hor daude haiek, gure gerlari txikiak, etxean entrenatzen ordi txikiak arte, beren lagunek kontsolan hiru partida irabazita daramatzaten bitartean. Apunteak buruz ikasten dituzte, nekearen aurka borrokatzen dira, ikasgelara itzultzen dira... eta "ez du ezertarako balio" domina jasotzen dute. Dominak porrotari, sistemaren kortesia.
Gerra honetako gauzarik krudelena da batailaren burrunba ere ez dela entzuten. Soldaduek laster ikasten dutelako isiltzen: hobe isilik geratzea, "tontoa" zarela berriro entzutea baino. Eta horrela, banan-banan, ikusezin bihurtzen dira, fronteko kamuflaturik onenak.
Ironikoena da dislexia ez dela ezer arraroa: ikasle askori eragiten die. Baina, noski, hori onartzeak baliabideak bideratzea, irakasleak prestatzea eta sistema egokitzea ekarriko luke. Askoz erosoagoa da esatea hemen ez dela ezer gertatzen, gerra isil on guztietan bezala.
Aldea da gerra hau irabaz litekeela. Nahikoa litzateke soldadu horiei arma egokiak ematea: benetako laguntza, benetako baliabideak, prestakuntza egokia eta, batez ere, errespetua. Ez da hain zaila: ez dugu tankerik ez hegazkinik eskatzen; eskatzen duguna da beste umerik ez dezala etsaiaren aurka borrokatu eskuak lotuta.
Galdera ez da ea beste aldera begiratzen jarraituko dugun. Galdera da: zenbat denbora beharko dugu haur horiei bakea adierazteko?
----------
Angel Garcia, Nerea Bogajo eta Saioa Zumalakarregi
Debagoiena