Nor arduratzen da gaixotasun mental batekin eta adikzio batekin bizi direnez? Eta, horrez gain, diabetikoak badira, edo beste gaixotasun kroniko bat badute? Nork laguntzen die, beren familiek, leher eginda eta gainezka eginda, ezin dutenean gehiago?
Nire anaia, Aitor Gonzalez Andres, Arrasateko herritarra, hil berri da. 32 urte besterik ez zuen. Bizitza osoa aurretik zeukan gazte bat zen. Patologia dual batekin bizi zen, baita diabetesarekin ere. Ahal zuen neurrian borrokatu zen, eta gu harekin. Baina inoiz ez zen nahikoa izan, inoiz ez genituelako izan behar zituen bitartekoak, babesa eta benetako laguntza. Ez gara profesionalak, haren familia besterik ez ginen. Maite genuen, baina ez genekien hura nola salbatu.
Ate birakariak ziren denak, protokolo hotzak, hitz hutsak. Eta, azkenean, heriotza. Isila. Bidegabea. Bakartia.
Zergatik ez dago pertsona horientzako zentro espezializaturik? Zergatik jarraitzen dugu errealitate horri entzungor egiten? Zenbat heriotza gehiago behar dira norbaitek "aski da" esan dezan?
Familiakook errudun sentitzen gara, inolako errurik ez dugun arren. Haren hutsunearekin geratzen gara, berandu iritsi ginen sentsazioarekin, nahikoa egin ez genuen sentsazioarekin, nahiz eta dena eman genuen. Baina mingarriena da pentsatzea hori beste etxe batzuetan errepikatuko dela, beste izen batzuekin, beste ama eta anai-arreba batzuekin, eta euren buruari galdetuko diote gaur egun geure buruari galdetzen diogun gauza bera.
Nire anaiaren heriotza alferrik ez izatea nahi dut. Kontzientziak pizteko balio dezala. Protokoloak berrikusteko, isildutako ahotsak entzuteko eta beren burua zaindu ezin dutenak zaintzeko prestatutako espazio errealak, gizatiarrak, sortzeko.
Eta zuri, anaia, barren-barrenetik: deskantsatu. Hartu atseden, bakean. Ea aukera ukatu zizun mundua aldatzen hasten den, zugatik, hainbesterengatik. Anaia, maite zaitut, asko eta askok maite zaitugu.
----------
Leire Gonzalez
Arrasate