Baina nola azaldu hainbeste gogo, hainbeste jende bere aurrezpen guztiak galtzeko zoritxarrera eraman zuen tsunami batetik igaro ondoren? Uste duzue engaina gaitzakezuela eta oroimenetik hain erraz ezabatu? Nola dakizue zuek kontaketa berriak egiten, zuen erretolika guztia lokatzez betetako sakonuneraino eramaten duen zulo bat daukazuen bitartean?
Nola liteke ama batek –Fagor Etxetresnak– hainbeste urtean seme-alabei bularra eman izana eta haren osasuna ahultzen denean inor ez joatea laguntzera?
Nola izan daiteke hainbesteko zabarkeria? Ba al dago hain eraikitzailea izan beharko lukeen proiektu bat gidatzeko jokabide edo gaitasun falta hori definitzen duen hitzik? Seguru baietz, baina ez kooperatibismoa.
Kooperatibismoak gutxieneko baldintza batzuk bete beharko lituzke kolektibitatea harmoniaz eraikitzeko.
Zintzotasuna, ororen gainetik. Eta, kudeatzeko gaitasunaz gain, jakina, lidergo osasuntsua, bazkideen artean itxaropena eta enpatia sortzeko, gero desengainua ekarriko duen jarrerarik gabe.
Kolektibitatearen zati bati eragiten dioten arazoei aurre egiteko orduan, esandako guztia elkartasunean eta funtzionamendu demokratikoan laburbiltzen da.
Eta arrazoiren batengatik oker bat egin denean, konpondu egin behar da, berriz ere haren bertuteak aldarrikatzen hasi baino lehen. Horrela egiten dira gauzak. Orduan, burua goian eta bihotza bere lekuan ibili daiteke, eta ez kooperatibista askok erretiroan gozatzeko itxaropenarekin beren kooperatiban jarritako aurrezkiekin gertatu zena ahaztuta.
Horregatik, hori gogorazten eta gurea itzultzeko eskatzen jarraituko dugu.
----------
Klara Elkorobarrutia Zabalo
Arrasate
