Hala ere, edozein lekutara noala, eskutik helduta daramat. Badaude etxe sentitzen duten lekura itzultzeko aukerarik ez duten pertsonak, beraien herriminak gosez eta bonba hotsez beteak baitaude, aukerez hutsik. Zorteko naiz zentzu horretan, nire etxera itzultzeko bidaiak ez dakarrelako arriskurik, ez dudalako ihes egin gurasoek hazten ikusi nauten etxetik, eta badakidalako beti aurkituko dudala babesleku bat bertan. Nire etxea, lau hormaz haratago, betidanik alboan izan ditudan edota berriki ezagutu ditudan pertsonez osatuta dago.
Nire etxea nire gurasoengan dago, nire anai-arrebengan, nire lagunengan. Ni ere banaiz nire etxearen parte. Zein polita eta zein mingarria den herrimina, zure parte den horren balioa birdefinitzera derrigortzen zaitu eta. Bihotzetik gertu dauzkanak beso artean izateko premia sentitzean, badakit zein den itzultzeko bidea. Distantziak dena lehertuko ez duen itxaropenez betetzen dut nire barrualdea etxera itzuli bitartean.
