Uste nuen denbora zain izango nuela, hango kaleek nire izena jakingo zutela. Baina, iristean, oso ezberdina zen guztia. Eguzkiak erretzen jarraitzen zuen, bai, baina nire gurasoak ez zeuden han ordurako, eta nire ahizpen ahotsak beste bizitza batean kateatuta geratu ziren. Barreek egin zidaten harrera, besarkadek inguratu ninduten. Halere, hutsune bat nabaritu nuen, nire arimak mahaian aulkirik aurkituko ez balu bezala.
Arrasatera itzuli nintzen, eta hura ere ez zen nire etxea. Hemen ere beste bat nintzen, atzerritarra, urrutitik etorritakoa, sustraien bila zebilena. Mamu sentitu nintzen. Orduan ulertu nuen. Ez naiz inongoa, eta oroitzapenak besterik ez daramat nirekin. Agian, memoriaren parte naiz, jada existitzen ez diren urte eta lekuen parte. Denborak itxuragabetu dituen aurpegien parte naiz, izan nintzenaren eta izaten ez dakidanaren parte. Hiriak eta herriak bizirik diraute. Ni aldatu naiz. Orain, nire etxea oroitzapenak dira, distantzia eta itsaso usaina dutenak. Nire aberria memoria da; nire azentua, flotatzen dabilen sustraia.