Pandemia aurretxoan, Baigorrin egin genituen asteburu asko. Gradu amaierako lanean, Etxauzia gaztelua erosteko herritarren ahaleginak jaso nahi genituen, baina horren aitzakian, dozena bat herritar elkarrizketatu genituen. Harritu egin gintuen zenbait gazteren hautuak. Zuzenbide ikasketak egin eta herrian gelditzeagatik etxalde bat hartu zuenarenak edo, kostalderantz joateko joerari ihesi, herrian gelditzeko ikasketekin zerikusirik ez zuen lanpostua zeukan harenak.
Urruti ikusten nuen kontua, baina gerturatu egin zait azkenaldian. Duela hilabete esan zidan lagun batek, lan egiten duen hirian pisu bila hasi dela: "Gasolinaren prezioa, eta autoan ordu gehiegi". Gerora idatzi dit, topatu duela pisua, eta joateko bisitan. Errepideko gasolindegi guztietako zenbaki gorriei begira hasi aurretik izan zen hori.
Bagenekien zer zetorren erregai kontuan, badakigu zer datorren, baina autobusak emakume langilez eta ikaslez beteta daude oraindik. Hala gabiltza orain ere. Ordutegi eta ibilbideak hobetzeko dagokiona estutu beharrean, gasolindegirik merkeenaren bila. Urruti dago Baigorri.
