Ikasita zeundeten nola hitz egin, zer esan, nola egon. Baina orain ez dizue balio. Eta zuei ere igartzen dizuet nekea. Zurrun eta gogor aritzea ez baita lehen zena. Uste sendoak izatea ez baita lehen zena. "Apurtu nintzen arte ez nekien zeinen hauskorra nintzen". Esaldia ez dut aurten entzun, ez dakit esan zidanarena ote den, baina balio dit. Askori apurtu zaizue lurra hankapean. Askok sentitu dugu hauskor garela, eta ikasi dugu eraiki daitekeela hautsitako harriekin. Eta horregatik iruditzen zait, tunelaren amaieran argia ikustera gonbidatu gaituzten garaian, nostalgiatxoa ere sentituko dudala argi betera irteterakoan. Orain deseskalatzearen nostalgiatxoa dudan moduan, sentituko dudala oraingora begiratuta, izan ginela sekula baino hauskorrago, sekula baino azalago, haragiago; egon ginela barrukotik gertuago.
Memoria beti baita bizitakoa desitxuratzea, papera gorde, eta irakurriko dut aurrerago. Nostalgiak zartatu dezan hemendik tarte baterako harritxoa.
