"Honi buruz idatzi nahi dut", pentsatu nuen. Eta mugikorrean gorde nuen lagunak bidalitakoa. Txio bat da, pantailari argazkia egin eta beste dozenaka irudirekin batera gordetakoa. Ezagutzen ez dudan izen batek sinatua: "Estimulu faltan nabil. Eta ez dakit zer den behar dudana. Logela goitik behera aldatu, ilea moztu, tatuaje bat egin, piercing bat egin, ilea kolorez aldatu, bidaia bat egin edo bosgarren solairutik jauzi egin". Bestelako heldulekurik izan ezinda, halakoei tiraka gabiltza.
Eta mugikorra gordetzear nintzela, mezua idatzi zidan lagunak. "Hobby bat behar dut. Ea zerbait bururatzen zaizun". Ez nion ilea kolorez aldatzeko esan, eta garaia ere ez zitzaidan aproposegia iruditu bidaiatzeko.
Merkeegia iruditu zait heldu hitzaren bi adierekin hitz-jokoa egitea. Halakorik ez dizuet utzi nahi izan. Idatzi dut. Idatzi nahi nuen. Eta kontrakoa pentsatzeko tentazioa izan badudan arren, egonkortasuna da estimulua estimuluaren atzetik behar duen belaunaldiaren desioa. Belarritako bat kendu, eta ilea luzatzen utziko dudala erabaki dut. Egonarri egonkorragoen faltan.
