Goierriko elkarte batean behar nuke gaur, edo Gernikako areto batean, bertsotan, zintudan hitzari lau oin aurkitu nahian. Gustatu egiten zait, aldiro kasualitate berrietarako aitzakia izatea. Hori da agenda hutsaren minik handiena. Tarte batez, ezer gutxi gertatuko da kasualitatez. Idatzi-deitu-eskatu beharko ditugu tarteok, disimulurik gabe. Bakoitzak ditu bere itoak. Balkoian gaude. Zeru zati hesitu honetan harrapatu du gure belaunaldia udaberriak. Geranio artean argitu zaigu aitona-amonekin dozenaka alditan eztabaidatutakoa: gurasoak baino okerrago biziko gara. Gutxiagorekin ere bai, baina ez dute zertan baliokide izan. Ez dugu pentsatu nahi.
Orain ohartu gara zenbateko zamaz genbiltzan. Egia da, eta badakigu. Baina ez dugu nahi. Hau da gure dolua.