Ez dakit zer gertatzen jaten... ezin dot ebitatu... denetik egin dot puntuala ez izateko: tila supositorixuak, barraskilo moko infiltraziñuak... baina ezer be ez... Talde terapia baten parte hartzeko ere apuntatu nintzen, baina geratutako orduan agertu nintzanian bilera bukatzen zegoen –ni baino okerrago zeuden seinaletzat hartu neban–.
Konturatzen naiz nere gaixotasun berdina daukazuen gutxi batzuk bazaudetela –denok medikauta–, esan nahi dotsuet ez zaudetela bakarrik eta denon artean lortuko dogula 10 minutu hoiek gure ordulariari gehitzea. Azkenengo asteetan hobeto sentitzen hasi naiz eta batzutan lortzen dot ordua ez betetzia. Momentu hoietan, gizartean onartua nagoela sentitzen dot... Bide onean noia eta laister guztiz sendatua egongo naizela uste dot. Eskerrik asko zuen ulermenagatik eta laster arte…edo berandura arte...
