Eta bere garrantzia dauka Arabako herri euskaldunean estreinatu izanak, Arrasateko taldeak beti jardun duelako euskaraz eta herri-antzerkiaren parametroetan.
Oraingo honetan, Josemari Velez de Mendizabalen testu bat eszenaratu dute –Aingeru ala kurriloi?–, erreferentzia eginez antzezlaneko pertsonaia baten kurrilo izaerari.
Argumentuaren erdian ahizpa zahar biren bizimodu arrunta kokatzen da: bata onbera da, ordenatua, zentzuduna eta bihozbera; bestea, ostera, zatarra eta garratza.
Berez, bien arteko harreman zailak nahikoa emango zukeen antzezlan osorako, baina egileak beste faktore batzuk txertatu ditu hasierako egoera horretan, eta horrela hasi gara ikusten dena ez zela zirudien bezain argia.
Ondo definitutako dekoratu garbi batean jardun dute antzezleek, eta etxeko giroa irudikatzen zuten altzari gutxiak lagungarriak eta neurrikoak izan dira eszenak girotzeko eta ekintza garatzeko. Hiru protagonista nagusien soineko zuri-beltzek ere nolabaiteko neutraltasuna eman diote egoerari, eta korapiloa askatzen duen pertsonaia arropa koloretsuagoarekin agertu da. Argien diseinuak ere aipamena merezi du, oso foku gutxirekin eta bere zuritasunean itxura klinikoa eman diolako dramari, une jakin batzuetan giro tenebrista sortuz pertsonaien dramatikotasuna azpimarratzeko.
Vene Herrero zuzendariak patxadaren aldeko apustu sendoa egin du, hasieratik amaiera arte, argumentuaren argitasunaren izenean eta, seguruenik, antzezleak lasaiago ibili zitezen. Antzezleek, berriz, orbangabe ahoskatu dute euskara batuzko testua, eta txukun bete dituzte beren rolak, Mariasun Pagoaga euren artean nabarmenduta. Une batzuetan Genet-en Les bonnes (Las criadas gaztelaniaz eta Neskameak euskaraz) ikusten geundela uste izan dugu eta behin edo behin antzezleen akats txikiak antzeman ditugu, baina hori du maitagarri antzerkiak, eta are gehiago herritik sortutako antzerkiak!
----------
Agus Perez
Bilbo
