Ametsean euskara pertsona bilakatu zait. Pertsona nagusia, itxuraz ez lodi eta ez mehe, baina ibiltzea kosta egiten zitzaion. Aurpegia ez diot ondo ikusi, baina ez zirudien oso pozik zegoenik. Soinean, muskuiluek dituzten lapa eta bizar batzuk zituen erantsita. Pisua hartu du erantsitako gehiegikeria arrotz hauengatik. Emakumea dela dirudi, baina bularrik ez diot ikusi. Elbarrituta dago nonbait, gaixotasun baten ondorioz. Ametsean, beso banatatik tiraka, bera maite duten seme-alabak agertu dira. Tira batera eta tira bestera… Jende asko inguratu da bere izena goraipatu eta aldarrikatzera, baina euskara triste dago. Ez du ingurune horretan egon nahi, soineko zuriz jantzia egon nahi du, garbi, guztien lagun, eskuragarri.
Maitasun dezente falta zaio, baina, eta batzuk bakarrik dauden lekuan ez du egon nahi. Benetako maitasuna nahi du, guztiona… Erabilera politikorik gabea. Ez dago eroso. Berdin dio nola pentsatzen duen bakoitzak, baina Ama Euskara da eta seme-alaba guztiek berdin maitatzea nahi du. Esnatu naiz, baina sentsazio gazi-gozoa dut ahoan.
