Zuzendariak oso ondo daki filmari behar duen erritmoa eta tonua ematen. Sentiberatasunez, dotoreziaz eta sakontasunez hurbiltzen da, pertsonaien harremanak eta sentimenduak zehaztasun
osoz aditzera emateko. Filmak Almodovarren marka du: kolore biziak, erabilitako dekoratuak, Alberto Iglesiasen musika… Baina istorioak gero eta barnekoiagoak dira; pertsonaia gutxiagorekin
eginak daude.
Kasu honetan, filmaren protagonistak urte askoan elkar ikusi ez duten bi emakume dira. Bata oso egoera latza jasaten ari da; oso aurreratua dagoen minbizia du. Bestea lagunari laguntzen ahaleginduko da hark hartzen dituen erabaki guztietan. Adiskidetasunari buruz hitz egiten digu filmak. Era berean, gizakiok heriotzari duintasunez aurre egiteko daukagun eskubidea aldarrikatzen du. Bi pertsonaia nagusiengana hurbiltzeko modua zirraragarria da. Tilda Swintonen eta Julianne Mooreren interpretazioak bikainak dira. Pertsonaien barneko zurrunbilo emozionala
eta euren arteko adiskidetasunean gertatzen den garapena eta aberastasuna bikain azalduta dago.
