Bergaran, abenduaren 4an
Kaixo, amama:
Asteak pasa dira zurekin azkenekoz hitz egin nuenetik. Zure ahots eztiarekin aske utzitako hitz goxoak, zure begirada xamurra, zure besarkada indargarriak, ni ikusitakoan sortzen zitzaizun ilusio aurpegia… zu.
Hala ere, arrez gero ikusi zaitut: begiak itxita, apal, hotz, isilik. Zuk beti zaindu izan nauzu, eta orain niri tokatzen zitzaidan zu zaintzea, zuri hitz egitea, zu lo goxoan zeunden bitartean. Baina ez. Horren ordez, bi gorputz, bata bestearen aurrean, isilik, biak hotz, batak begiak itxita zituelarik besteak ezin irekita. Ezin izan nizun eskerrik asko besterik esan. Negarra saltoka zen nire aurpegian, arnasa estu, bihotza korrika. Nire bihotzak abiadura handitu zuen, hots izugarriak eginez, 100 metroko lasterketa bateko esprint bat balitz bezala; zureak, ordea, maratoia egin ostekoa zirudien, helmugara heltzen ari dena, erritmoa jaitsiz pixkanaka, bihotzak bere azkeneko bi hotsak egin zituen arte.
Azkenean, azken bi hotsen ostean, hotz gelditu zen zure bihotza. Eguzkia bera baino beroagoa zen emakumea izotza baino hotzago eta, parean, izotza baino hotzago zen gaztea aurpegi hotzez baina bihotz beroz gelditu zen.
Zure aurrean isilik gelditu izanaren damua mamu bihurtu zen, motxila forma hartu zuen mamua, harri pisutsuak zituena barruan. Mamu horren pisuak emozio guztiak blokeatu zizkidan, ni neu ere nire motxilako harri bihurtu ninduen. Heldu da egoera hau aldatzeko ordua. Zailtasunak zailtasun, gero arte esan behar dizut, amama. Gure arteko lotura berezia ez da inoiz apurtuko, beti egongo da hor soka gogor batez lotuta, baina orain soka lurrean utzi beharra daukat, poliki, biotako bat ere ez dadin zauritu. Helduko da soka berriz indarrez heltzeko momentua. Bitartean, beraz, gero arte esan behar dizut, amama. Horretarako, bihotzetik atera zaizkidan hitzokin osatutako olerki hau zuretzat:
Zeruak eta lurrak bat egiten dute.
Magia eginez.
Ezinezkoa dena lortuz.
Eztanda izugarria sortuz.
Ikusezina dena ikusgarri bihurtuz.
Beroa hotz eta
hotza bero.
Negarra barre eta
barrea negar malko.
Sentimenduak nahasiz bihurtuko naiz ero.
Mundua gelditu da
eta erlojua gero.
Zure arima ezkutaketetan ari da
nireak aurkituko du gero.
Zure bihotza isiltzen bada nirea gero.
Zeruak eta lurrak
bat egiten dute.
Bizirik zeundenean
Zu zinen bien arteko lotura.
Joan zara baina
nire begietan saltoka dabil ura.
Ezkutaketetan jolastu nahi duzu
Eta harrapaketetan ere zara maisu.
Begiak itxi orduko zara desagertu
izan arren nire makulu.
Orain erren gelditu naiz
Erren eta guztiz itsu.
Zerura begiratzen dut maiz
Itsutasuna galduz, zu berriz ikusi nahiz.
Baina zeruak eta lurrak bat egiten dute,
Konturatu naiz garaiz.
Orain zerua eta lurra batzen dituena
neu izango naiz.
Orain nik hartuko dizut erreleboa, amama. Ni saiatuko naiz zuk zure inguruan zabaltzen zenuen onura eta zaintza zabaltzen. Nitaz harro egon zaitezen saiatuko naiz, amama, nire indar guztiarekin. Zauden lekuan zaudela, nigan zure isla ikus dezazun saiatuko naiz. Eta lortuko dut. Bitartean, amama, zaindu zure burua gu zaindu gaituzun bezala. Bizitza guztian zehar mantenduko zaitut nire bihotzean, beti maiteko zaitut, zure besarkadarik gehiago dastatu ezingo dudan arren. Faltan botako zaitut, baina heldu da soka askatzeko ordua. Gero arte, amama.
Maitasun handiz,
Ainhoa
